De tijd vliegt!
Ruim 10 jaar geleden was het dat ik een aantal weken in augustus door heb gebracht in Malawi. Het was daar winter dus liep men met mutsen rond, terwijl wij zaten te zweten in onze t-shirtjes. Het doel van de reis was om een lokale school te bouwen met een huis voor een leraar en een verschoningsruimte voor meisjes, zodat ook zij tijdens hun menstruatie naar school konden. Door aanvullend een voedselprogramma aan te bieden werden de kinderen verzekerd van onderwijs én een warme maaltijd.
Mijn persoonlijke doel was om een mening te vormen over vrijwilligerswerk, waar de gelden naartoe gaan en wie de mensen zijn die het zo hard nodig hebben. Een doel wat ik tot op de dag van vandaag niet heb behaald, want wat is het ingewikkeld allemaal..
De aanloop naar het project was zwaar. Twee jaar lang zijn we met een groep van 30 mensen, jong en oud, bezig geweest met klusjes, het organiseren en uitvoeren van activiteiten, het lopen van collectes en noem maar op. Dat kwam nog eens naast mijn studie, vier (!) baantjes, een sociaal leven én het vele sporten. Veelal stond ik om 22.00 uur nog te koken en moest ik er om 5.00 uur weer uit voor een training, om daarna weer door te gaan naar school.
In Afrika knapte er iets.
Wat ik mij vooraf niet had gerealiseerd was dat bijna alle jongeren familie of vrienden mee hadden naar Malawi. Ik niet.
Ik heb me daar dan ook echt alleen gevoeld. Een gevoel wat ik wel herkende, maar nooit heb willen toelaten. In Afrika zijn heel wat tranen gevloeid die eruit moesten. Maar wat ik vervolgens moest… geen idee.
En dus rende ik maar verder in het leven wat ik kende. Niet zeuren en doorgaan. Tot het moment dat ik op de mat moest komen bij twee docenten. Ze maakten zich zorgen en stuurden me naar huis met de boodschap dat ik in deze staat niet terug mocht komen. Nu kan ik zien dat het vanuit een zorg is geweest dat zij dit hebben gezegd. Toen voelde het enkel als falen.
Wederom dus tranen met tuiten, maar wat ben ik ze inmiddels dankbaar. Chronische stress was de diagnose, tegenwoordig een burn-out. En dat terwijl ik nog 20 moest worden. Een lang traject van slapen, slapen, huilen, slapen, praten, slapen, opkrabbelen, nog meer huilen, terugvallen enzovoorts volgde. Gelukkig kan ik zeggen dat ik inmiddels helemaal hersteld ben en weer voluit durf te gaan (want ook dat laatste heeft lang geduurd!)
Wat ik hiermee wil bereiken is dat men tegenwoordig vaak vindt dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ niet zo moet zeuren en verwend is. Iedereen valt immers bij bosjes neer. Dat verwende zal voor een deel van de jongeren gelden. Maar juist de mindset om altijd maar door te gaan heeft ervoor gezorgd dat ik nooit grenzen heb leren stellen en daar dus pertinent overheen ging. Het niet herkennen van grenzen en je laten leiden door verwachtingen van jezelf of anderen is een zware last die zowel mentaal als fysiek zijn weerslag heeft. Wanneer je kunt (h)erkennen dat je gedrag anders is dan wat jij je lichaam geeft, zal je stappen kunnen maken naar een gezondere leefstijl met meer kwaliteit van leven. Je haalt meer uit jezelf en uit je leven!
Tenslotte. Mijn oproep is: Help jongeren en anderen om zichzelf te ontdekken in plaats van te veroordelen. Jongeren worden al continue beoordeeld (werk, stage, school en studie) dus kijk de volgende keer vanuit compassie en reik een helpende hand toe (en daarmee bedoel ik niet dat je ze moet pamperen).
ps. twee van de jongens zijn goed terecht gekomen. Ze hebben gestudeerd in het buitenland en hebben een eigen gezinnetje. hoe het met de kleinste van het stel is vergaan weet ik helaas niet.